Aktualności

Fot.  Produkcje Hollyłódzkie 

 

 

Czytaj więcej

 

st. chor. sztab. MARIAN KOZICKI - ps. „Koza”, st. chor. sł. st. WP, instruktor jeździectwa, wieloletni zawodnik warszawskiej Legii (rówieśnik Jana Kowalczyka), trzykrotny olimpijczyk (1968, 1972, 1980), srebrny medalista olimpijski z Moskwy (1980).

Urodzony 5 kwietnia 1941 w Brodach, woj. poznańskie, syn Stanisława i Cecylii Batura, ukończył szkołę podstawową i po odbyciu zasadniczej służby wojskowej został żołnierzem zawodowym (st. chor.) oraz instruktorem jeździectwa. Już jako 9-letni chłopiec dosiadał ojcowego „konia od bryczki” (kierownik gospodarstwa nasiennego w Posadowie) i tam też zrodziła się jego miłość do koni, które odegrały decydującą rolę w życiu przyszłego medalisty olimpijskiego. Zawodnik (178 cm, 76 kg) SK w Posadowie (1955), gdzie jego pierwszym trenerem był J. Stróżyński. Dwa lata później skierowany do szkoły jeździeckiej w PSO w Sierakowie (prowadził ją mjr Jan Mossakowski), a po jej ukończeniu uczył się dalej i startował w barwach LZS Cwał Poznań (do 1961).

Tam poznał swojego przyszłego trenera (mjr Wiktor Olędzki) i kolegę – rówieśnika (a potem nieodłącznego rywala i przyjaciela) Jana Kowalczyka, z którymi (po odbyciu zasadniczej służby wojskowej) spotkał się w warszawskiej Legii (1962-1990).

Rywalizacja tych dwóch świetnych zawodników z której zwycięsko wyszedł bardziej utalentowany, a przede wszystkim zdecydowanie bardziej psychicznie odporny Kowalczyk, była przez wiele lat stałym zaczynem do dalszej popularyzacji i rozwoju skoków, którego finałem był moskiewski triumf olimpijski Kowalczyka (1980).

Kozicki to mistrz Polski w skokach (1972), 2-krotny I wicemistrz (1965, 1971) i 2-krotny II wicemistrz Polski (1962, 1970) był (1962-1988) aż 51-krotnym uczestnikiem Pucharu Narodów odnosząc 6 zwycięstw. Wiele koni znalazło się pod jego siodłem (Timur, Tyras, Bronz, Brzask, Festyn, Fakir, Kamerun, Cecylia, Berry, Beriso, Kobryń, Bremen, Sufler), ale jak sam twierdzi – najukochańszym był Brąz (startował na nim w dwóch igrzyskach, sprzedany do Libii) i Kobryń, który okulał dwa dni przed moskiewskim występem. Wielki polski autorytet jeździecki E. Brabec w poolimpijskim komentarzu napisał nawet o Kozickim, że „jemu przede wszystkim można zawdzięczać srebrny medal”. Obok tytułów mistrzowskich i startów olimpijskich (w 1960, Rzym – był zawodnikiem rezerwowym) odniósł wiele innych zwycięstw (trenerzy kadry: Leon Kon, Jerzy Grabowski, Karol Rómmel, Marian Kowalczyk) z których najbardziej sobie ceni 1 m. w Grand Prix podczas CSIO w Sopocie w 1988 (od tamtej pory nie wygrał tego konkursu żaden Polak). W 1999 (podczas mistrzostw Polski) zakończył karierę sportową. Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony m. in. złotym i srebrnym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe. Żonaty (Barbara), ma dwie córki (Anna, Katarzyna).

Bibl.: Głuszek, Leksykon 1999, s. 239; Pawlak, Olimpijczycy, s. 131; Habinowska, Ludzie i konie, s. 329-331; Jeźdźcy olimpijscy, s. 65 i dalsze; Duński, Od Paryża, s. 402-403 (tu błędnie ur. 5 maja); Kronika Sportu, s. 901; Księga sportu, s. 480; MES, t. 2, s. 48; Porada, Igrzyska, s. 871, 883, 973; Baza danych Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa w Warszawie; Wywiad z zawodnikiem.

*1968 Meksyk: konkurs skoków ind. – 35 m. na 42 start. z wynikiem 28.00 p.k. (zw. W.C. Steinkraus USA – 4.00 na koniu Snowbound). Kozicki dosiadał Bronza.

*1972 Monachium: konkurs skoków ind. – w elim. zajął 21 m. z wynikiem 8.50 p.k., odp. z konk. (zw. G. Mancinelli Włochy na Ambasadorze); konkurs skoków druż. – 12 m. na 17 start. z wynikiem 107.25 p.k. (zw. RFN – 32.00 p.k.). Partnerami w drużynie byli: S. Grodzicki, J. Kowalczyk i P. Wawryniuk. Kozicki dosiadał Bronza.

*1980 Moskwa: konkurs skoków ind. – 8 m. na 14 start. z wynikiem 24.50 p.k. (zw. J. Kowalczyk Polska – 8.00 p.k.); konkurs skoków druż. – 2 m. na 6 start. z wynikiem 56.00 p.k. (zw. ZSRR – 20.25 p.k.). Partnerami Kozickiego (dosiadał konia Bremen) byli: J. Bobik, W. Hartman i J. Kowalczyk.

 

Niestety, znaczne oddalenie od Nowego Tomyśla sprawiło, że bardzo rzadko mogłem odwiedzać choć na chwilę Nowy Tomyśl, podobnie sporadycznie inne osoby mogły odwiedzać mnie w ośrodku. Ponadto, z uwagi na epidemię od 14 miesięcy stało się to zupełnie niemożliwe. Jak wiecie, jestem osobą bardzo mobilną, więc pozostawanie w ośrodku przez tak długi okres wpływa bardzo niekorzystnie na moje samopoczucie i zdrowie.

Od dłuższego czasu myślę o zmianie mojej sytuacji. Najlepszym rozwiązaniem byłoby zamieszkanie w pokoju lub osobnym lokalu, w którym mógłbym liczyć na niewielką pomoc osoby towarzyszącej. Jestem osobą odpowiedzialną, w miarę możliwości samodzielną i posiadam środki finansowe, by normalnie funkcjonować. Marzę, by wrócić do rzeczywistości, w której część dnia spędzałem w mojej ukochanej świetlicy środowiskowej, a pozostały czas spędzałem na spotkaniach z przyjaciółmi lub po prostu zjeżdżając miasto moim elektrycznym wózkiem. Dlatego tak zależy mi na lokalizacji mojego zamieszkania wśród społeczności nowotomyskiej.